Anna Pniowsky en Casey Affleck in een scène uit de nieuwe film van Affleck Licht van mijn leven (Saban Films)
In Casey Affleck ’s nieuwe post-apocalyptische film Licht van mijn leven een verwoestende ziekte genaamd de vrouwelijke pest heeft de helft van de bevolking uitgeroeid. Bijna alle vrouwtjes op aarde zijn verdwenen. Rag, (zoals haar vader haar noemt), een 11-jarig meisje is er echter in geslaagd te overleven. Het afgelopen decennium heeft Rag ( Anna Pniowsky ) en haar vader (Affleck) hebben rondgezworven, verstopt aan de rand van steden om te proberen te overleven. Rags moeder ( Elisabeth Mos ) verschijnt in flashbacks.
Met angst en constante chaos op de loer bij elke beurt, zijn de enige mensen op wie ze echt kunnen vertrouwen elkaar. Hun enige constante is hun onwankelbare band en zorg voor elkaar. Dit is een vader en dochterverhaal, een postpandemisch verhaal, een mens versus natuur verhaal, een inbraakverhaal, een coming of age-verhaal en een sprookje, zegt Affleck, die schreef, regisseerde, schitterde in en produceerde Licht van mijn leven . Maar bovenal is dit een verhaal van de ouders liefde .
Parade.com sprak met Affleck over zijn nieuwste project, zijn castingkeuzes, waarom de film zo speciaal voor hem is en meer.
Hoe heb je je voorbereid op je rol? Is er iets dat je fysiek of emotioneel hebt gedaan?
Ik kreeg een hele slechte baard. Een groot deel van de voorbereiding is gedaan tijdens de vele jaren van het schrijven van het script. Dat sijpelde zo door in mijn brein. Ik kende het achteruit, vooruit, van binnen en van buiten. Daardoor kon ik elke dag komen opdagen en ter plekke een miljard vragen beantwoorden.
Hoe ben je ertoe gekomen om te schrijven? Licht van mijn leven ?
Toen ik tien jaar geleden verhaaltjes voor het slapengaan aan mijn zoons vertelde, schreef ik ze op samen met andere gesprekken die ik met hen had of dingen die ik van andere ouders hoorde. Heel vaak schrijf ik scènes op en die stellen niets voor. Ik nog steeds. Als ik een gesprek heb en het interessant vind, schrijf ik het op om het beter te begrijpen en te onthouden. Als de scènes lijken alsof ze allemaal in hetzelfde bestand thuishoren, dan laat ik ze daar en blijf ik op die manier aan dingen werken. Ik ontdekte dat ik veel scènes in hetzelfde bestand had. Er was hier een relatie en ik begon er een verhaal omheen te bouwen. Dan is het moeilijkste om erachter te komen hoe je iets kunt maken waar iedereen een paar uur naar wil kijken.
Wat inspireerde je om in te stellen Licht van mijn leven in een post-apocalyptische, post-pandemische wereld?
Ik hou van post-apocalyptische films. Toen ik een kind was keek ik De Road Warrior ongeveer 150 keer. Ik denk dat het zoiets is als een wereld volledig uit elkaar zien vallen en dan moet iedereen gewoon blijven leven. Ik weet niet wat een psychiater daarover zou zeggen.
Het heeft ook iets aantrekkelijks om te zien hoe alle rommel van de samenleving wordt weggevaagd, kijken of er iets meer elementairs onder zit. Het gaat over wie mensen werkelijk zijn en wat leven waar het echt om draait, zonder dat alle sociale normen of maatschappelijke structuren aanwezig zijn. Dat is wat ik leuk vind aan die films, of het nu is Wereld oorlog Z of De Road Warrior of Kinderen van mannen of Ik ben een legende .
Heeft de ervaring je geholpen bij het verwerken van het vaderschap?
Ik schreef dit in de tijd dat ik jonge kinderen had. Tot op zekere hoogte heeft elke ouder het gevoel dat de wereld plotseling een gevaarlijke plek wordt. Ik herinner me dat ik aan het eind van de dag mijn zakken leegmaakte. Ik zou een handvol spijkers, knikkers en veiligheidsspelden hebben en dingen die ik van het tapijt en de bank verzamelde, zodat de kinderen ze niet zouden inslikken. En ik wist niet eens dat ik het deed, ik zou denken, waarom zijn er 12 spijkers in mijn zak? Het wordt een tweede natuur om een beschermer te worden en de wereld te zien door een filter van: wat gaat mijn kind schaden? Waartegen kunnen zij zichzelf niet beschermen waartegen ik hen moet beschermen? Dat is een groot deel hiervan.
Is het moeilijk onder woorden te brengen hoe deze film je heeft veranderd?
Ik heb de film geschreven en ik geef er zo veel om. De ervaring om het te doen is louterend. Het optreden van een acteur en de film is iets waar de regisseur en acteur zoveel over nadenkt. Het zit zo in hun hart en geest als ze gaan zitten en weken en weken en weken erover schrijven, het voorbereiden en het dan maken. Het maakt echt veel uit. En als het eenmaal uit is, kun je het achter je laten en doorgaan met andere ervaringen.
Deze film heeft me geholpen veel van de gedachten en gevoelens los te laten over het vaderschap van kleine kinderen. Om mezelf te vergeven voor de manieren waarop ik wenste dat ik beter was geweest en om het goede werk dat ik deed te erkennen, vooral in moeilijke omstandigheden. Hiermee kunt u doorgaan naar het volgende. De film doorkijken of een nummer afmaken of creatieve dingen doen kan een leuke manier zijn om een deel van je leven los te laten en verder te gaan met andere dingen.
Wat inspireerde je aanvankelijk om Anna te casten? Welke kwaliteiten had ze echt sprak je aan?
Ze leek me echt interessant. Toen ik naar haar keek, was ik nieuwsgierig naar wat ze dacht. Toen ze de woorden in de scènes zei en ik haar op het scherm zag, wilde ik opletten. Dat is alles wat je kunt vragen: iemand die de aandacht van het publiek vasthoudt omdat ze interessant zijn en onvoorspelbaar lijken. Ook al weet je dat ze iets doen dat gescript is.
Toen we persoonlijk samenwerkten, leerde ik dat ze erg flexibel was. Ze kon de dingen op één manier doen, zoals haar gevoel haar vertelde dat ze het moest doen. Of ze kan heel anders zijn. Ze kon een scène op veel verschillende manieren spelen. Ook waren haar ouders allebei ongelooflijk ondersteunend, maar ook erg afzijdig. Ze bereidden haar nooit voor of vertelden haar hoe ze dingen moest doen. Gedurende de hele film behield ze een soort naturalisme dat heel belangrijk voor me was. Als je twee uur naar deze mensen kijkt en ze lijken echt, maak je je meer zorgen over hen als het slecht gaat.
Casey Affleck maakt zijn regiedebuut met Licht van mijn leven (Saban Films)
Je schreef, regisseerde, produceerde en speelde in Light of My Life. Bij het maken van de film waren ongeveer 124 mensen betrokken. Hoe heb je alles in evenwicht gehouden?
Met veel hulp. Toen ik aan het fotograferen was, waren de kinderen bij hun moeder, die is geweldig. Ze kwamen een paar keer op bezoek, wat natuurlijk geweldig was. Maar ze zaten ook op school. Dat hun moeder zo geweldig is, zorgt daarvoor. En op de set zijn en als acteur aandacht moeten schenken aan de scène en je erop moeten voorbereiden, betekent dat je een geweldige eerste AD [assistent-regisseur] en een geweldige DP [directeur fotografie] nodig hebt. Er is geen valse bescheidenheid als ik zeg dat het geheel alleen werkt als iedereen meewerkt.